Redatelj Trey Edward Shults, poznat po atmosferičnim psihološkim trilerima kao što su “It Comes At Night” i “Waves”, udružio je snage s globalnom glazbenom ikonom The Weekndom u svom najambicioznijem projektu dosad – filmu “Hurry Up Tomorrow”, visokokonceptualnom, poluautobiografskom filmskom eksperimentu koji nas vodi na rub stvarnosti, slave i osobne propasti.

Pod redateljskom palicom autora mračnih i emocionalno kompleksnih filmova nastao je film koji ne samo što dekonstruira sliku glazbene zvijezde nego nas i poziva da zaronimo dublje u unutarnji svijet protagonista – fikcionaliziranu verziju Abela Tesfayea (The Weeknd), u njegovu prvom glavnom igranom filmskom nastupu.

Radnja prati insomničnog glazbenika koji, pogođen nizom unutarnjih lomova, kreće na nadrealno, mračno putovanje koje balansira na rubovima jave i sna. Na tom putu susreće Animu (Jenna Ortega), zagonetnu figuru koja ga vodi kroz labirint samopropitivanja, kao i Leeja (Barry Keoghan), čija mu prisutnost donosi nemir i prijetnju. Njihovi odnosi pretvaraju se u moćan trokut kroz koji film prelama teme mentalnog zdravlja, kreativne opsesije i identiteta.

Film je istodobno i vizualna nadgradnja Tesfayeova novog, navodno posljednjeg, studijskog albuma, stoga glazba u filmu nije samo pozadina, ona je pokretač ritma, emocije i psihološke strukture narativa. Elektronička eksperimentalnost Daniela Lopatina (Oneohtrix Point Never), u spoju s Tesfayeovim vokalnim izričajem, stvara zvučnu kulisu koja pulsira u skladu s protagonistovim unutarnjim lomovima. Estetika filma upotpunjena je sugestivnom kamerom Chaysea Irvina (“BlacKkKlansman”, “Waves”), čiji rad u kombinaciji s montažom samog Shultsa daje filmu hipnotičan ritam – poput halucinacije, snoviđenja koje se postupno pretvara u noćnu moru. Zato i svaka scena djeluje kao glazbeni spot, no iza vizualne zavodljivosti stoje tjeskoba, gubitak i potraga za istinom.

S budžetom od 20 milijuna dolara film u distribuciji Lionsgatea već sada je jedan od najočekivanijih autorskih filmova godine.